Historia prawdziwych szkieletów w filmie „Duch”

Klasyka horroru z 1982 roku, „Duch”, od dawna jest owiana legendą o rzekomej klątwie. W latach po premierze filmu, wielu aktorów, w tym młode gwiazdy Heather O’Rourke i Dominique Dunne, zginęło w niepokojących okolicznościach. Niektórzy uważają, że mogło to być częściowo spowodowane słynną sceną w basenie, co tylko przyczyniło się do pogłębienia historii o spoczywającej na produkcji klątwie.

Historia głosi, że aby obniżyć koszty, twórcy filmu wykorzystali prawdziwe szkielety w sekwencji basenowej Poltergeista, a niepokojone dusze zmarłych szukały następnie zemsty. Niezależnie od tego, czy wierzysz w „klątwę poltergeista”, czy nie, jedno jest z pewnością prawdą: w filmie rzeczywiście użyto prawdziwe ludzkie szkielety. Mówiąc bardziej szczegółowo, wykorzystanie prawdziwych szkieletów w filmach jest częstsze, niż mogłoby się wydawać.

„Poltergeist” był pomysłem ikony hitów kinowych, Stevena Spielberga, który jest współautorem scenariusza i producentem filmu, oraz reżysera Tobe’a Hoopera. W przeciwieństwie do większości filmów o nawiedzonych domach, które rozgrywają się w starych, przerażających budynkach, akcja „Poltergeista” toczy się w nowo wybudowanej dzielnicy w Kalifornii. To właśnie tam skromna rodzina Freelingów zaczyna doświadczać dziwnych i niepokojących zjawisk.

Steven Freeling pracuje dla firmy, która zbudowała tę dzielnicę. Jego pracodawca, pan Teague, informuje Stevena, że domy zostały zbudowane na cmentarzysku rdzennych Amerykanów, ale zapewnia Stevena, że wszystkie groby zostały odpowiednio przeniesione. Jednak Steven w końcu dowiaduje się, że Teague po prostu przeniósł nagrobki i zostawił ciała na miejscu, co spowodowało nawiedzenie rodziny.

Żona Stevena, Diane, w ostatnim akcie filmu konfrontuje się z tą rzeczywistością w bardzo emocjonalny sposób. Freelingowie wykopali dziurę w swoim ogrodzie za domem, w którym zamierzają zbudować basen, i podczas ulewnego deszczu Diane wpada do zalanej dziury, gdzie, ku jej przerażeniu, wokół niej zaczynają wypływać na powierzchnię szkielety.

Podczas kręcenia Williams początkowo nie miała pojęcia o „rekwizytach” znajdujących się z nią w basenie. Aktorka wyjaśniła to w programie TV Land: Myths and Legends w 2008 roku , „kręcenie tej sekwencji zajęło prawdopodobnie cztery lub pięć dni. Więc codziennie przez cztery lub pięć dni chodziłam ubrudzona błotem, a wokół mnie znajdowały się szkielety. Naiwnie sądziłam, że były to zwykłe rekwizyty, stworzone z gliny lub innego materiału.”

Aktorka w końcu przekonała się, że tak nie jest. „Dowiedziałam się – podobnie jak cała ekipa – że używają prawdziwych szkieletów, ponieważ tworzenie atrap jest zdecydowanie za drogie.”

Fani Poltergeista również byli zaniepokojeni tym odkryciem i pod koniec lat 80. XX wieku pojawiło się pojęcie klątwy Poltergeista. Główną podstawą do mówienia o klątwie była śmierć aktorek Heather O’Rourke, która zachorowała i zmarła przed zakończeniem zdjęć do kontynuacji Poltergeist III z 1988 r., oraz Dominique Dunne, która została zamordowana wkrótce po premierze filmu w 1982 r. Jako część „klątwy” wymienia się także śmierć aktorów grających w filmie Poltergeist II, Willa Sampsona i Juliana Becka. Chociaż zarówno Sampson, jak i Beck zmagali się już z poważnymi chorobami, gdy obsadzono ich w sequelu z 1986 roku.

Craig Reardon, specjalista od efektów specjalnych, który pracował nad filmem, potwierdził później w sądzie (w ramach pozwu o prawa autorskie wniesionego przeciwko twórcom filmu), że szkielety były prawdziwymi szczątkami ludzkimi.

Reardon powiedział sądowi pod przysięgą, że „nabył szereg biologicznych szkieletów chirurgicznych… Są to rekwizyty przeznaczone do wieszania w salach lekcyjnych. To są prawdziwe szkielety ludzi. Myślę, że kości pochodzą z Indii. Następnie zespół zajmujący się efektami ubrał je tak, aby nie wyglądały na wybielone i czyste, ale zamiast tego wyglądały jak rozpadające się zwłoki”.

Wiele lat później Reardon wyjaśnił w Cursed Films (serial dokumentalny w serwisie streamingowym Shudder), że prawdziwe szkielety były wykorzystywane w filmach „od lat”, cytując takie przykłady jak Frankenstein z 1931 r. i Dom na nawiedzonym wzgórzu z 1959 r. „Żaden niskobudżetowy film klasy B” – wyjaśnia Reardon – „nie zapłaci nikomu za wyrzeźbienie ludzkiego szkieletu, podczas gdy wystarczy udać się do magazynu materiałów biologicznych i zdobyć ludzki szkielet”.