Najgorsi rodzice w horrorach

Istnieje wiele sposobów na bycie okropnym rodzicem, ale rodzice z horrorów zwykle dzielą się na trzy kategorie. W jednym, rodzic jest również antagonistą filmu – jeśli rodzic aktywnie próbuje pozbyć się dziecka, i to pozbyć dosłownie, uśmiercając je to prawdopodobnie jest antagonistą.

W drugim przypadku rodzic odgrywa główną rolę w uczynieniu ze swojego dziecka złoczyńcy złoczyńcy. Są to rodzice, których styl wychowania jest tak pomieszany, że nieuniknione jest, że ich dziecko zmieni się w potwora. Tacy rodzice nie muszą nawet pojawiać się w filmie, aby ich wpływ był odczuwalny.

Trzeci typ jest łagodniejszy, ale nie mniej niebezpieczny: rodzic, który podejmuje szereg złych decyzji, które narażają ich dzieci na niebezpieczeństwo, a następnie nie zauważa niepokojących objawów, dopóki nie jest za późno.

Tak więc dziś przedstawię Wam najgorszych z najgorszych rodziców, których poznaliśmy w naszych ulubionych horrorach.

Margaret White z filmu „Carrie”

Margaret White to fanatycznie religijna, apodyktyczna matka z filmowej adaptacji książki „Carrie” Stephena Kinga. Margaret znęca się psychicznie i fizycznie nad swoją córką, oraz zawstydza ją od momentu gdy dziewczynka weszła w okres dojrzewania.

Kobieta ma bardzo surowe podejście do wychowania, często zamykając Carrie w szafie i każąc jej pokutować za grzechy. Margaret izoluje córkę i zabrania jej nawiązywania znajomości, aby ta nie przesiąkneła grzesznymi zwyczajami, które mają młodzi ludzie.

Dochodzi do sytuacji w której rodzicielka postanawia pozbyć się córki, próbując ją zabić. Gdy Carrie wraca do domu po masakrze na balu, która została sprowokowana przez jej rówieśników, Margaret zwierza jej się i stara uśpić jej czujność, a gdy to się staje, stara się ją zabić.

Jednak Carrie nie traci całkowicie czujności i w miarę łatwy sposób udaje jej się wyjść cało z tej potyczki. Z pewnością nie łatwo żyło by się komukolwiek pod jednym dachem z taką kobieta.

Norma Bates z filmu „Psychoza IV: Początek”

Film „Psychoza IV: Początek” wyjaśnia nam wiele w sprawie związku Normy z jej synem, oraz ukazuje nieco dokładniej jej przeszłość. W tej części filmu Norman Bates mieszka samotnie w przyjemnym mieszkaniu. Wyleczony niemal całkowicie uczy się na nowo życia.

Chciałby zapomnieć o demonach przeszłości, które jak się okazuje ponownie wracają podczas słuchania pewnej audycji radiowej. Norman dzwoni do stacji przedstawiając się jako Ed i na żywo na antenie rozmawia z prowadzącą o swym straszliwym dzieciństwie.

Dowiadujemy się, że dzieciństwo Normana z jego matką było pełne oszustw i psychicznego uzależnienia od jej osoby. Norma od dzieciństwa ​​izoluje Normana i zmusza go do polegania na niej. Uczy go, że przyjemność jest grzeszna, a wszystkie kobiety – poza nią samą – są niebezpieczne.

Niezdrowa perspektywa relacji matka/syn powoduje u Normana wiele niepokoju i zamieszania, a po tym, jak ten kończy jej życie, mumifikuje jej szczątki, aby utrzymać iluzję, że wciąż jest z nim.

Jack Torrance z filmu „Lśnienie”

Jack Torrance z filmu „Lśnienie” jest jednym z najgorszych rodziców w historii horrorów. Wystarczająco źle jest już wywieźć żonę i dziecko do odległego hotelu, w którym przez całą zimę praktycznie nie ma kontaktu z ludźmi. Co gorsza, Jack wyjeżdża wraz z najbliższymi do miejsca, o którym wiedział, że ma burzliwą historię – podczas rozmowy o pracę informowano go, że poprzedni opiekun hotelu Overlook wymordował całą swoją rodzinę. Ponadto przez cały film Ojciec rodziny ukazuje się swoim bliskim jako nadużywający alkoholu samolub.

Można argumentować, że podczas pobytu w nawiedzonym hotelu ktoś kieruje Torrencem, jednak jeszcze przed pierwszymi paranormalnymi zjawiskami Jack wykazywał niestabilne emocje względem syna i żony. Ciekawą wydaje się również jedna z interpretacji filmu, która mówi, że Overlook wcale nie jest nawiedzony, a halucynacje Jacka są w rzeczywistości spowodowane przez alkohol.

William i Katherine w „Czarownica: Bajka ludowa z Nowej Anglii”

To trochę niesprawiedliwe ocenianie rodziców z XVII wieku według naszych współczesnych standardów, ale William i Katherine z „Wiedźmy” są całkiem źli nawet jak na standardy XVII wieku.

Przede wszystkim William wraz z rodziną zostają wygnani z kolonii, i zmuszeni są radzić sobie sami w dziczy. Chociaż film tylko sugeruje, że wygnanie jest wynikiem jakiegoś sporu religijnego, wciąż jest to dość kiepskim posunięciem ze strony rodziców, aby przez takie rzeczy cała rodzina została wyrzucona w miejsce oddalone o wiele mil od najbliższej cywilizacji.

Następnie, gdy rodzinie zagraża wiedźma, William i Katherine obwiniają swoją nastoletnią córkę Thomasin o to, że popełniła jakiś grzech, czego konsekwencje właśnie ich dotykają. W pewnym momencie William za karę zamyka nawet Thomasin i jej rodzeństwo w stodole z kozami. Na noc. W zimę. W Nowej Anglii.

Wreszcie, po tym, jak wszyscy inni albo nie żyją, albo zaginęli, Katherine załamuje się i próbuje zabić Thomasin, jednak córce udaje sie przechylić szalę na swoją stronę i ostatecznie ginie matka.

Wszyscy rodzice z filmu „Koszmar z ulicy Wiązów”

„Koszmar z ulicy Wiązów” można interpretować jako opowieść o dojrzewaniu, w tym sensie, że sytuacja w nim zmusza bohaterów do samodzielnego rozwiązywania problemów, ponieważ ich rodzice są absolutnie bezużyteczni. Po pierwsze, Freddy Krueger jest wynikiem ich bezmyślnych działań.

Piętnaście lat przed wydarzeniami z filmu, Krueger był sadystycznym drapieżnikiem, który uniknął wyroku za swoje zbrodnie. Rodzice z ulicy Wiązów wzięli sprawy w swoje ręce i podpalili go w jego kotłowni. Jasne, że nie mogli wiedzieć, że Freddy’emu uda się powrócić, jednak wszystko co wydarzyło się później jest ich winą.

Potem, kiedy Freddy wraca po zemstę, ci sami rodzice wielokrotnie nie chronią swoich dzieci. Marge Thompson nadużywa alkoholu i nie stara się być blisko ze swoją córką Nancy, a kiedy Nancy zaczyna mieć sny skupione na Freddym, Marge wysyła ją do kliniki.

W międzyczasie rodzice Glena, chłopaka Nancy, bardziej martwią się jego miłosnymi podbojami niż potworem z ostrą rękawicą. Kiedy Nancy próbuje zadzwonić do Glena, żeby go ostrzec, aby ten nie zasypiał, nadopiekuńczy ojciec Glena rozłącza się z nią. A Glen ginie wkrótce potem.

Vera Cosgrove z filmu „Martwica mózgu”

Apodyktyczne i dominujące matki to podstawa horroru, e Vera Cosgrove może zając wśród nich wysokie miejsce. Kiedy zaczyna się film, traktuje swojego syna Lionela bardziej jak służącego niż potomka, udaremniając po drodze jego próby nawiązania romansu.

Podczas wycieczki do zoo Vera zostaje ugryziona przez zarażoną małpę i powoli zamienia się w zombie. Gdy stan Very się pogarsza, Lionel stara się o nią zadbać, ale jej okrutne nastawienie pozostaje niezmienne nawet w obliczu śmierci. W pewnym momencie gnije tak bardzo, że podczas obiadu dla przyjaciół, jej ucho wpada do zupy i je zjada.

Vera spędza większość filmu w formie zombie, więc nie dostajemy z nią dużo czasu przed jej chorobą. Jednak to co możemy zobaczyć, wskazuje, że Vera jest jedną z niewielu osób, które są bardziej znośne jako zombie niż w ludzkiej postaci.

Nick i Lily Laemle z filmu „Rodzice”.

Dzieci bezgranicznie ufają swoim rodzicom, wierząc że Ci będą je chronić i dbać o nie. Dlatego też często motyw rodzicielstwa jest podejmowany przez twórców kina grozy, no bo co może być bardziej przerażającego niż twoi rodzice próbujący cię zabić?

Ten właśnie motyw jest siłą napędową horroru komediowego Boba Balabana z 1989 roku pod tytułem „Rodzice”. Z pozoru Nick i Lily Laemle są idealną parą z przedmieścia z lat pięćdziesiątych. Ale jak dowiaduje się w trakcie filmu ich 10-letni syn Michael, Nick i Lily ukrywają przed społeczeństwem fakt, że są kanibalami.

Byłoby wystarczająco źle, gdyby Nick i Lily mieli po prostu sekretny nawyk jedzenia ludzi, ale kiedy Michael w końcu odkrywa prawdę, próbują nawrócić go na swój sposób myślenia. Michael jednak odmawia i ledwo uchodzi z życiem po swojej decyzji.

Grace Stewart z filmu „Inni”.

Aż do końca filmu Grace Stewart wydaje się być jak każdy inny rodzic, który chce chronić swoje dzieci przed niebezpieczeństwem, ale posuwa się w tym za daleko. Grace to wdowa wychowująca samotnie dwoje dzieci po tym, jak ich ojciec zginął podczas wojny, i jest przekonana, że ​​Anne i Nicholas są dotknięci tajemniczą chorobą, która uczyniła ich wrażliwymi na światło. Kiedy pojawiają się upiorni Inni, Grace próbuje chronić swoje dzieci, ale ostatecznie jej się to nie udaje.

W końcówce filmu okazuje się, że Grace i jej dzieci przez cały czas nie żyły. Po stracie męża Grace, pochłonięta żalem, udusiła Annę i Nicholasa. A Inni, którzy rzekomo terroryzowali rodzinę, są w rzeczywistości nowymi lokatorami ich byłego domu, którzy próbują skontaktować się z ich duchami.

Harry Cooper z filmu „Noc żywych trupów”.

Nie widzimy za wiele scen Harry’ego Coopera jako rodzica w filmie George’a Romero. Zanim jego postać zostaje przedstawiona, Harry i jego żona ukrywają się już w piwnicy wiejskiego domu z córką, która została ugryziona przez zombie i szybko ulega przemianie. Bazując na tym, jak bardzo Harry jest upartym i samolubnym ojcem, możemy jednak wywnioskować, że prawdopodobnie nie był też wcześniej najlepszy w rodzicielstwie.

Cały plan przetrwania Harry’ego polega na ukryciu się w piwnicy, ponieważ ma tylko jedno wejście – co oznacza również, że jest tylko jedna ucieczka. Kiedy Ben, bohater filmu, próbuje zaplanować ucieczkę do pobliskiego miasta, Harry upiera się, że jego piwnica jest najbezpieczniejszym miejscem. Nawet żona Harry’ego jest po stronie Bena.

Kiedy Ben i inny ocalały realizują swój plan tylko po to, by zobaczyć, jak eksploduje ich jedyna ciężarówka, Harry odmawia wpuszczenia ich z powrotem do domu. Ben w końcu strzela do Harry’ego, a Harry czołga się do piwnicy, by zginąć obok swojej córki.

Ciotka Marta z filmu „Uspiony obóz”.

Na koniec nie będzie rodzica w dosłownej formie, jednak Marta Thomas sprawuje całkowitą opiekę nad dzieckiem, które z jej powoduje staje się bardzo złe.

Jak na film, który jest zasadniczo zdzierstwem z piątku trzynastego, „Uśpiony obóz” jest jednym z najbardziej kontrowersyjnych filmów slasherowych, jakie kiedykolwiek nakręcono. To jeden z nielicznych slasherów z transpłciowym głównym bohaterem, a sposób, w jaki porusza temat, wywołał zarówno pochwały, jak i krytykę.

Film opowiada o młodej Angeli podczas jej pierwszej podróży na obóz letni, gdzie czuje się zaszczuta i dochodzi do tragedii. Film kończy się szokującym zwrotem akcji: Angela urodziła się jako chłopiec o imieniu Peter, a jej ciotka Marta zmusiła ją do zmiany płci.

Kiedy Angela była jeszcze Peterem, była świadkiem, jak jej ojciec i siostra zginęli w wypadku na łodzi, a następnie została wysłana do ciotki. Ciotka Marta poinformowała ją, że skoro ma już syna, będzie teraz żyć jako dziewczynka, i nazwała ją Angelą. Marta nie pojawia się w filmie zbyt długo, ale samo wymuszenie na dziecku zmiany płci, które doprowadza ostatecznie do tragedii, pozwala jej znaleźć się wśród najgorszych opiekunów z filmów grozy.