Władca Pierścieni: 10 rzeczy, których nie wiedziałeś o elfach

Elfy Śródziemia należały do ​​najpiękniejszych i najmądrzejszych ze wszystkich istot w krainie. Byli częścią starszego świata, dokładniej zbadanego w rozszerzonym „Legendarium Tolkiena”. I rzeczywiście wiele postaci, które pojawiły się w trylogii Petera Jacksona, miało tysiące lat.

Jackson wykonał niesamowitą pracę obsadzając aktorów, którzy potrafili wydawać się mądrzy i eteryczni, ale także w pewnym sensie ponadczasowi. Chociaż głównie służyli jako drugoplanowi bohaterowie, zarówno w książkach, jak i filmach, mieli jednak ogromną rolę do odegrania w całej historii.

Bez względu na to, czy były to akrobatyczne umiejętności bojowe Legolasa, czy czarujące piękno i imponująca moc Galadrieli, elfy zrobiły piekielne wrażenie. Ale Peterowi Jacksonowi udało się jedynie zasugerować głębię i historię tych istot.

W tym artykule przedstawiam 10 faktów na temat najbardziej czarujących stworzeń Tolkiena.

1. Władca pierścieni – Arwena i Aragorn są spokrewnieni

Władca Pierścieni był dość lekkim romansem. Ale Jackson zdołał przedstawić przekonującą relację między Aragornem i Arweną, co zaowocowało jedyną prawdziwie poruszającą, romantyczną sceną w trylogii. Ale związek Aragorna i Arweny nie był tak wzruszający, jak mogłoby się wydawać.

Tolkien dołożył wszelkich starań, aby zbudować wiarygodny świat. „Silmarillion” jest mniej powieścią, a bardziej historią, kroniką najważniejszych wydarzeń w Śródziemiu przed Wojną. Sięgając tysiące lat wstecz, daje znacznie szerszy kontekst jego świata i postaci.

Autor mocno się starał aby powiązać swoją historię z oryginalnymi opowieściami i stworzył rozległe i złożone drzewa genealogiczne – dla każdego prawdziwego entuzjasty Tolkiena są one jak święty Graal artefaktów ze Śródziemia.

Nieco niepokojącym odkryciem jest jednak to, że Elrond był w rzeczywistości wielkim pradziadkiem Aragorna. Jak to możliwe?

Elrond był synem Earendila i Elwinga, którzy byli potomkami Berena i Lúthien – słynnego człowieka i elfki, którzy się zakochali. Elrond i jego brat bliźniak Elros byli zatem oboje półelfami i mieli możliwość życia wśród śmiertelnych ludzi lub nieśmiertelnych elfów. Elrond wybrał elfów, ale Elros wybrał życie śmiertelnika. Został pierwszym królem Numenoru i przodkiem Aragorna.

Więc kiedy Aragorn poślubia Arwenę, to tak jakby poślubił kuzynkę.

2. Elfy nauczyły Saurona jak wykuć pierścień

W prologu Petera Jacksona do Drużyny Pierścienia publiczność dowiaduje się, jak Pierścienie Władzy zostały podarowane znaczącym postaciom w Śródziemiu. Ujawniło również, że Sauron w tajemnicy wykuł Jedyny Pierścień, próbując zdominować wszystkich innych Powierników Pierścienia. Ale Jackson nigdy nie ujawnił, jak powstały te Pierścienie.

Podczas Drugiej Ery Śródziemia, Sauron przebrał się za emisariusza Valarów, noszącego imię Annatar. Wielu elfów mu nie ufało, w tym Elrond i Galadriela, ale Sauronowi udało się przeniknąć do Elfich Kowali z Eregionu. Tam nauczył się bardzo wiele od ich największego kowala, Celebrimbora. Dzięki przewodnictwu Saurona wiele Pierścieni Mocy zostało nasyconych jego złem, co pozwoliło mu dominować i wpływać na noszących.

Kiedy Sauron ostatecznie stworzył Jedyny Pierścień, Celebrimbor uświadomił sobie, że został oszukany i próbował ukryć pierścienie. Sauron torturował Elfa dopóki ten nie zdradził mu lokalizacji pierścieni, ale zmarł zanim zdażył ujawnić gdzie znajdują się trzy pierścienie przeznaczone dla Elfów.

3. Arwena nie uratowała Froda

Tolkienowi udało się nadać postaci Arweny ogromną wagę, zaskakująco małą ilością słów. Można by palcami policzyć, ile stron o niej wspomniało. Ale to nie wystarczyłoby do filmów. Jackson musiał rozwinąć swoją postać i dać jej nieco bardziej znaczącą rolę do odegrania.

W książkach Arwena w kapryśny sposób wchodzi w historię. Czytelnik ma wrażenie pięknej elfiej księżniczki, która po prostu unosi się wokół, wyglądając eterycznie… Nie byłoby to bardzo ekscytujące wprowadzenie.

Cała sekwencja pościgu z Upiorami Pierścienia została w dużej mierze wymyślona na potrzeby filmów, ale została zainspirowana podobnymi wydarzeniami w książkach. Jednak w powieści nie uczestniczyła w nich Arwena.

Podczas gdy Aragorn desperacko próbuje poprowadzić hobbitów do Rivendell, spotykają ich elfi lord o imieniu Glorfindel. Jest opisywany jako jedna z najpotężniejszych istot w Śródziemiu; starszy i potężniejszy nawet niż Elrond… Był jednym z niewielu elfów, których obawiał się Czarnoksiężnik, co czyniło go idealnym kandydatem do pomocy Frodo w ucieczce ze szponów Upiora Pierścienia. Daje Frodo swojego konia i zachęca go, aby jechał naprzód, postanawiając powstrzymać Nazgûli.

4. Elrond miał dwóch synów

Nie ma wątpliwości, że Elrond urodził jedną twardą elfkę. Peter Jackson zmienił Arwenę w Xenę, Wojowniczkę Księżniczkę. Ale przegapił zupełnie dwóch synów Elronda.

Elladan i Elrohir odegrali ważną rolę podczas Wojny o Pierścień. Byli wyjątkowi, ponieważ przez lata ściśle współpracowali z Wojownikami Północy, aby przeciwstawić się Sauronowi. W młodości walczyli z ojcem Aragorna, a kiedy przyszły król dorósł, pomagali mu w wielu podróżach. Podczas Drużyny Pierścienia działają jako zwiadowcy zbierający kluczowe informacje dla Rady Elronda. I pojawiają się ponownie w kluczowym momencie w Powrocie Króla.

Peter Jackson bardzo namieszał w historii, gdy przyszło Aragornowi rekrutować Armię Umarłych. W filmach Legolas i Gimli są jedynymi, którzy podążają za Aragornem. Ale w książkach Elladan i Elrohir przybywają do Helmowego Jaru w towarzystwie strażników z Dúnedainów — ostatnich z gatunku Aragorna. Razem jadą z Aragornem przez Ścieżki Umarłych i pomagają wyzwolić południowe królestwa Gondoru. Następnie zbierają wszystkich ludzi, których mogą, i podążają za Aragornem na oblężenie Minas Tirith.

5. Władca pierścieni – Sauron został pokonany przez elfa, a nie Isildura

Prolog Petera Jacksona do Drużyny Pierścienia rozpoczął się jedną z najbardziej porywających scen we współczesnym kinie. Miał za zadanie zapewnić całą ekspozycję wymaganą, aby każdy kto nie zna twórczości Tolkiena był na bieżąco ze światem. Jackson wykonał niesamowitą robotę przedstawiając bitwę ostatniego sojuszu, choć uprościł wiele aspektów.

Kiedy wszelka nadzieja opadła, pokazano nam, jak Isildur dzielnie przeciwstawia się Sauronowi, odcinając Pierścień z jego ręki i pokonując go w pojedynkę. Ale w oryginalnej opowieści porażka Saurona była nieco inna. Po tym, jak Czarny Pan był oblegany przez siedem lat w swojej Wieży Barad-dur, w końcu pojawił się, by stoczyć bitwę. Walczył z Najwyższym Królem elfów, Gil-galadem i Elendilem.  Tego pierwszego spalił na śmierć a następnie zabił króla Gondoru, jednak wcześniej obaj zdążyli go śmiertelnie ranić.

Tylko dzięki ranom zadanym przez Gil-galada Isildur był w stanie odciąć Pierścień z ręki Saurona i zniszczyć jego fizyczne ciało.

6. Jeden Elfi statysta zapoczątkował kult wśród fanów

Kiedy przyszło do obsadzenia statystów elfów do trylogii, Peter Jackson określił pewną specyfikację swoich agentów castingowych. Elfy, jako istoty eteryczne, uważano za najpiękniejsze stworzenia w całym Śródziemiu. Były to same wysokie osoby, z wystającymi kośćmi policzkowymi i z mocną linią żuchwy.

Jeden ze statystów wywołał takie poruszenie w fandomie, że narodziła się cała społeczność fanów; zrodził stronę internetową, dziesiątki forów, a nawet film dokumentalny, opisujący próby wyśledzenia aktora przez fanów. Fani nadali mu nawet imię Figwit. Nieźle, biorąc pod uwagę, że pojawił się tylko na trzy sekundy podczas sceny Rady Elronda.

Aktor okazał się być Bretem McKenzie. Szum wokół niego był tak ogromny, że zachęcił Petera Jacksona do sprowadzenia go z powrotem podczas Powrotu Króla.

7. Ciała elfów na martwych bagnach zostały zainspirowane pierwszą wojną światową

Tolkien miał niezwykłe życie. Jako młody człowiek walczył podczas I wojny światowej, służąc w bitwie nad Sommą, gdzie nabawił się gorączki okopowej i musiał wrócić do domu, do Anglii. Pomimo tego, że Tolkien przeżył wojnę, nie został przez nią nietknięty; z pewnością kilkakrotnie widział walki i był przerażony, gdy dowiedział się, że prawie cały jego batalion został zniszczony po jego wyjeździe do Anglii.

Jego doświadczenia związane z walką w okopach prawdopodobnie wpłynęły na wiele aspektów jego twórczości. Wystarczy spojrzeć na dowolne obrazy pól bitewnych we Francji; rozdarte i wydzierżawione pola nie różnią się od opisu Mordoru Tolkiena. Królestwo Saurona jest opisane jako ogniste pustkowia. Jałowe równiny są usiane dołami wypełnionymi toksycznymi oparami – co jest wyraźnym odniesieniem do dziur po pociskach, które zaśmiecały pola bitew I wojny światowej, gdzie gromadził się zatrutwający gaz.

Sam Tolkien przyznał, że obrazy martwych żołnierzy pozostawionych do gnicia w błocie, potwierdziły jego koncepcję Martwych Marchii: obszaru, w którym tysiące elfów zostało zabitych podczas Wojny Ostatnich Przymierzy.

8. Elrond mógł być gwiazdą rocka

Przez lata plotki o możliwych wyborach obsadowych do Władcy Pierścieni zalały internet. Daniel Day-Lewis był brany pod uwagę jako Aragorn, a Nicholas Cage był przesłuchiwany na króla Gondoru.

Ale wśród innych znanych nazwisk był sam David Bowie. Dominic Monaghan ujawnił, że widział Bowiego idącego na przesłuchanie po tym, jak właśnie przeczytał rolę Merry’ego. Podobno Jackson rozważał Bowie jako Gandalfa – co dałoby jedno ciekawe podejście do Czarodzieja – ale Bowie był chętny do wcielenia się w rolę Elronda.

Ostatecznie podjęto decyzję, o współpracy z aktorami, którzy nie mieli za sobą tak dużej popularności. Jackson czuł, że ktoś tak wielki jak Bowie tylko rozpraszałby fanów. Poza tym obraz Elronda przedstawiony przez Hugo Weavinga był doskonały.

9. Orlando Bloom został nieźle poturbowany na planie

Podczas kręcenia takiego filmu jak „Władca Pierścieni” zawsze dochodzi do jakichś urazów na planie. Sean Astin rozciął stopę na odłamku szkła, Dominic Monaghan wbił sobie paskudną drzazgę, a Viggo Mortenson złamał sobie palec u nogi – nie wspominając o wszystkich kaskaderach, którzy zranili się, aby ożywić ten film. Ale żadna kontuzja nie była tak poważna, jak ta odniesiona przez księcia elfów Legolasa… przynajmniej według Orlando Blooma.

Podczas zdjęć do „Dwóch Wież” Bloom spadł z konia, ale miał pecha, że ​​kaskader grający Gimliego wylądował na nim. Upadek spowodował podróż do szpitala i pęknięte żebro. Bolesne rzeczy. Jego koledzy z obsady byli, co zrozumiałe, zaniepokojeni, ale po pewnym czasie zmęczyli się tym, że Bloom desperacko poszukuje współczucia przez odniesione obrażenia.

10. Władca pierścieni – Elfy nigdy nie poszły do ​​Helmowego Jaru

Bitwa w Helmowym Jarze przeszła do historii jako jedna z najwspanialszych sekwencji bitewnych, jakie kiedykolwiek pokazano na dużym ekranie. Peter Jackson wykonał niezwykłą pracę, wprowadzając do życia kluczowy i kultowy moment w opowieści Tolkiena. Jednak pozwolił sobie na wyjątkową swobode w interpretacji dzieła Tolkiena.

Jackson przedstawił Rohirrimów jako lud nieprzygotowany do wojny i na skraju całkowitego zniszczenia z rąk Sarumana. Gdyby nie dodatek elfów, Uruk-hai wytarliby podłogę z tymi wszystkimi stajennymi chłopcami i starcami.

Jednak w oryginale wyglądało to nieco inaczej. Po tym, jak Gandalf uwalnia Théodena z zaklęcia Sarumana, król zbiera zastępy, by wyruszyć i dołączyć do jego sił, które już toczą bitwę. Wkrótce jednak dowiaduje się o straszliwej porażce i zamiast tego prowadzi swoich ludzi do wzmocnienia fortecy Helmowego Jaru, przygotowując się do długiego oblężenia.

W tej wersji Éomer jest również w twierdzy i wraz z Aragornem prowadzi obronę. W przeciwieństwie do wszystkich chłopców i starców w filmie, mają prawie trzy tysiące doświadczonych wojowników.